నిశి, నిశాంతంలో పూర్ణిమ

“గిటారై మోగుతున్నది యద” – ఊహ! హృదయమే ఒక వాయిద్యంగా మారి, సుతారంగా మీటిన ప్రతీ స్పర్శకీ స్పందించి సంగీతాన్ని వినిపిస్తుందన్న ఊహ. ఊహకందని అనుభవం ఏమిటో కానీ, ఊహించుకున్న అద్భుతం ప్రత్యక్షానుభవంలోకి వస్తుందంటే మాత్రం ఉద్వేగంతో ఊపిరికి ఊపిరాడదు. మనో నేత్రానికి చిరపరిచితమైన చిత్ర పటం, కళ్ళ ముందు సజీవంగా  ప్రాణంతో నిలుస్తానంటుంటే వెన్నులో జలదరింపు ప్రాణం పోసుకుంటుంది. గొణ్ణం తీస్తున్న నా వేళ్ళు వణుకుతున్నాయి: చూడాలన్న ఆత్రుత, చూడగలనా అన్న సంకోచం, చూస్తే కదా తెలిసేది అన్న తర్కము, చూడకుండా ఉండగలనా అన్న అనుమానం! గిటారైన నా యద ఇప్పుడు వినిపిస్తుంది – సంగీతమో, రొదో!

అసలు ఇష్టం, భయం mutually exclusive అయ్యిపోతే బాగుణ్ణు. ఇష్టముంటే భయం వేయకూడదు, భయపెట్టేదేది ఇష్టమవ్వకూడదు — ఇలాంటిదో డీల్ ఉంటే! లేకపోతే ఇష్టపడీ భయం వల్ల దూరం చేసుకోవాల్సి వస్తుంది. భయం వేస్తున్నా ఇష్టం మాయమైపోకుండా పరీక్షిస్తుంది. అసలూ ఆనందం, అందం, ప్రేమా లాంటివన్నీ సున్నితంగా అనిపించి మనం ఇష్టపడతాము కానీ, అవి కూడా దగ్గరై వాటి విశ్వరూపం కనబరిస్తే, భయం వేయక మానదు.  వాటిని ఓపలేక నరనరాలు మెలితిరిగిపోతాయి. అడుగులు తడబడతాయి. మనసు గతి మారుస్తుంది, హృదయం లయ తప్పుతుంది. ముంచేసే ఆనందం కూడా ఒక ఉపద్రవమే!

“Just open the door, Purnima” నాకు నేను గట్టిగా చెప్పుకోవాల్సిన మాటలనుకున్నా, మరో గొంతులో నమ్మకమై పలుకుతుంటే నెమ్మదిగా తలువు తెరిచాను. కీచుమంది తలుపు, దానితో పాటే చీకటి. అంతా నల్లని నలుపు, దూర దూరాల వరకూ నలుపు. కాస్త ముందుకెళ్ళాను, వీధుల్లో దీపాలు వెలుగుతున్నాయి, గదిలో ఇంకా లైటు ఉన్నా అంతా నల్లని చీకటి. “చీకటే సముద్రమయ్యిందా? సముద్రమే చీకటయ్యిందా? అవునూ.. ఆకాశమేది? అరె, సముద్రంలో భలే కలిసిపోయిందే! చీకటి అన్నింటినీ కప్పేసింది, అక్కడెన్నున్నా, వాటి అస్థిత్వం ఏదైనా, ఇప్పుడు చీకటి మైకంలో అన్నింటిన్నీ మరచి ఆదమరచి ఉన్నాయి. కానీ ఏంటీ హోరు? ఓహ్.. సముద్రం ఘోష చీకటిలో కూడా స్పష్టంగా ఉంది. ఒక అల పరుగు పరుగున వచ్చి తీరం తాకెళ్ళిపోయింది. సముద్రమంటే ఇష్టపడ్డానికిదే కారణం – ఆ అంతస్సంఘర్షణ, అలుపెరుగని పరుగులు, అంతులేని కల్లోలం, అనంతమైన కలవరం. ఎవరి కోసమో అంత తపన? ఎవరి రాకకై అసహనం? ఏ “అందాన్ని” ఆవిష్కరించటానికో ఆ పరిశ్రమ? దగ్గరిగా వెళ్ళాలనుంటుంది, కానీ భయం! మహాయితే తీరం చేరి ఆ ఇసుకల్లో ఆచితూచి అడుగులేస్తుంటే, ఏ అలో కనికరించి పాదాలు తాకి పోతే సరే గానీ, అంతకన్నా ముందుకెళ్ళే సాహసం, ధైర్యం ఎక్కడిది? అది ఇష్టమైన భయం. భయంగా మారే ఇష్టం. ప్రాక్టికాలిటీ చేతిలో దారుణంగా ఓడిపోతుంది, ఎంత రొమాంటిక్ ఆండ్ డ్రీమీ అయినా ఇలాంటి సమయంలో!

హమ్మ్..  అనంత సాగారాన్ని రెండు కన్నుల్లో నింపుకుని దాన్ని పునఃచిత్రీకరించలేకపోయినా, ఈ ఘోషను ఎక్కడదాకా అయినా వినిపించగలను అన్న ఐడియా మానవ మేధస్సు మీద గర్వంగా మారుతూనే ఇంటి నెం. డయల్ చేశాను. “అమ్మా! భారతదేశం అంటూ అంతమయ్యిపోయే భూభాగంలో ఉన్నాను. టిప్ ఆఫ్ ఇండియా! నా ముందరొక ఒక చిన్ని గట్టు, సముద్రంలో చీలికలా ఉంది. అక్కడితో ఇండియా అయ్యిపోతుంది. ఇంకంతా సముద్రం, చూసేంత వరకూ, చూస్తున్నంత వరకూ, ఇదో అలల హోరు విను..” అన్న నా మాటలకి, ” అవునా? చాలా డిస్టర్బెన్స్ గా ఉంది. ఏమీ వినిపించటం లేదు. తెలుసా, ఇవ్వాల చిరంజీవి పార్టీ పెట్టేస్తానన్నాడు” అని అమ్మ. ఇప్పుడు నాకు చిరంజీవి అవసరమా? లోకానికి దూరంగా ఉన్నాను-వద్దు పో అంటూ డిస్కనెక్ట్ చేశాను.

“కాస్త అన్నం తిని పడుకో” అని బతిమాలుడుతున్న నేస్తానికి “ఊ..హూ” తప్ప సమాధానం లేదు. “సరే, కనీసం జ్యూస్ తాగుదువు రా, కిందకి వెళ్దాం” అన్నప్పుడు ఊ కూడా లేకుండా, బయలుదేరాము. కళ్ళల్లో ఇంకా చీకటి, నల్లని నలుపు పేరుకుపోయున్నాయి. వీధిలోకి రాగానే మాత్రం, అవే గతుకు రోడ్లు, చిన్ని గల్లీలు, అగ్గిపెట్టెల్లాంటి షాపులు, తీవ్రంగా అనిపించే లైట్లు, వ్యాపారం, వాణిజ్యం, జీవనాధారం, లాభాలు-బేరాలు, బతుకు భయం – ఓ జనారణ్యం. పక్కనే ఉన్న అనంత సాగారం ఇప్పుడెక్కడో ఉందనిపించేంత నాగరికం, ప్రకృతనంతా మడతపెట్టి పక్కకు నెట్టేసినట్టు! జ్యూస్ తాగేశాక, కాసేపు తిరుగుదామనుకుంటూ ఇంకో రెండు వీధుల్లో తిరిగాము. ఒక్కో షాపూ మూసేస్తున్నారు. “అప్పుడే” అన్న నా అశ్చర్యానికి, ” టైం పదిన్నరవుతుంది. మీ హైద్ లోనే మూసేస్తారు ఈ పాటికి” అన్న సమాచారం ఒక్కసారిగా బెంగను తట్టిలేపింది.

అవును హైద్ లో రాత్రి పదిన్నర వేళకి, ఎలా ఉంటుందో టక్కున్న కళ్ళ ముందు నిలిచింది. అప్పటి వరకూ ఉరుకులు పరుగులు తీసిన నగరం, ఇక ఇవాల్టికి ఇదే ఆఖరి పరుగు అన్నట్టు అంతగా రద్దీ లేని రోడ్లు పై వాహనాలు రయ్యిమంటాయి. ఫ్లోరోసెంట్ వెలుగుల్లో నీడలు మరీ సాగిపోతాయి, రోజంతా పడ్డ శ్రమకి తార్కాణంగా. వీలైనంత త్వరగా ఇంటికి చేరుకోవాలన్న తాపత్రయం కొందరిది, ఈ రాత్రికి ఇదే నా ఇల్లనుకుంటూ బస్సు స్టాప్పుల్లో, డివైడర్ల పై పరచిన గడ్డిలో నిద్రపోయే నిశ్చింత (?) మరికొందరిది. సద్దుమణిగే కొద్దీ నిశ్శబ్దంగానే నిశ్శబ్ధం ఆవహిస్తుంది నగరాన్ని. మత్తైన చీకటిలో హాయిగా నిదురోయి, మళ్ళీ ఓ కొత్త ఉదయాన్ని సాదరంగా ఆహ్వానిస్తుంటుంది. “ఓహ్.. హైద్!” అని నిటూర్చే లోపు, మళ్ళా హోటల్ వచ్చేసింది. “ఇక నేను పడుకుంటాను, చాలా అలసిపోయాను” అంటూ గుడ్ నైట్ చెప్పి గదిలోకి వచ్చాను.

గదిలోకి వచ్చాను సరే, ఇప్పుడెలా ఉండడం? సముద్రం భయపెడితేనో! లైట్ అలానే ఉంచి, టి.వీ పేట్టేసుకుని పడుకుంటే సముద్రం ఉనికి కోల్పోదూ కాసేపటికి! ప్రయత్నించా. అనవసరమనిపించింది. మళ్ళీ కాసేపెళ్ళి బాల్కనీ నుండి సాగరాన్ని చూశాను; చూస్తూనే ఉండిపోయాను. నిద్ర ఇంక ఒపిక పట్టేట్టు లేదు, తప్పదని లైట్లు తీసేసి, టీ.వీ కట్టేసి, అలల హోరు జోల పాడుతుంటే హాయిగా నిద్రకి లొంగిపోవటం.. బానే ఉంటుంది. నిద్రతో కూడా యుద్ధం చేస్తూ మెలకువకి, నిద్రాస్థితికి మధ్య మనోఫలకం అనే కాన్వాస్ పై ఆది, అంతం లేని ఆలోచనల బొమ్మలు గీయడం, ఊహలకి జీవం పోయటం – ఒక అందమైన అనుభూతి. నిద్రెటూ గెలిచేస్తుంది, ఆ గెలుపుని ఆలస్యం చేస్తూ అనంత ఊహా లోకంలో విహరిస్తూ ఉండడం ఆనందం. సముద్రంలోనూ, నా నిద్రలోనూ ఒకటే కలవరం. మెలుకువ వచ్చేసరికి మూడయ్యింది. ఇంకా అంతా చీకటే!  మళ్ళీ కాసేపటికే నిద్ర గెలిచేసింది.

ఆరవ్వడానికింకా కాసేపుందన్నంగా లేచాను. కిటికీ తీస్తే అంతే చీకటి, ఏ మాత్రం పల్చబడలేదు. అసలింత దూరమొచ్చిందే సూర్యుడెలా నిద్ర లేస్తాడా అని చూడడానికి. అంతా సిద్ధమై సూర్యుడి కోసం పడిగాపులు కాస్తున్నాం. సూర్యుడికి మరీ ఇంత మొహమాటం అనుకోలేదు, ముబ్బులను కప్పుకుని మరీ మెల్లి మెల్లిగా వస్తున్నాడు. నింగీ, సాగరం ఎక్కడ కలిసాయో తెలీడం లేదు కానీ, ఒక చోట మాత్రం రెండూ కాస్త ఎర్రబడ్డాయి. చీకటి తప్పుకుంటూ దారిస్తుంది సూర్యుడికి. సముద్రంపై కెరటాల్లా, మబ్బులు కాస్త అల్లరి పెడుతున్నా, దీక్షగా దినకరుడు పైకి వస్తూనే ఉన్నాడు. చూస్తూ చూస్తూ ఉండగా చీకటి శూన్యంలో కలిసిపోయింది, అంతటా వెలుగులు నిండిపోయాయి. పొద్దెక్కితే వీర ప్రతాపం చూపించే సూర్యుడు ఇప్పుడు మాత్రం ఆహ్లాదంగా, సంపూర్ణంగా ఉన్నాడు. హనుమంతుడికి సూర్యుడో పండులా కనిపించాడంటే నిజంగా అలానే ఉంటాడు మరి. జీవితంలో ఒకసారి కలిగే అనుభవమేమో ఇది, కనుచూపు మేర జలనిధి, నిదానంగా ఉదయిస్తున్న సూర్యుడు. పకృతి స్వహస్తాలతో గీసే అరుదైన చిత్రలేఖనం, ఈ ఉషోదయం!

“హైద్ లో నిశాంతాల మజాయే వేరు.  ఇంకా మత్తు వదలని సూర్యుణ్ణి కూడా మేల్కొల్పేలా నమాజ్ ప్రార్థనలు, గుడిలో నుండి సుప్రభాత గీతికలు కలగలసి వేకువ రాగం వినిపిస్తుంటాయి. అలా బయటకి రాగానే చల్లని గాలి ఒక్కసారిగా చుట్టుముట్టేస్తుంది. రోడ్డుపై అడుగులు శబ్దం నిశ్శబ్ధాన్ని చీలుస్తుంటే, హుషారుగా గాలితో పందెం పెట్టుకునే పేపరు/ పాలు అబ్బాయిలు సైకిళ్ళ మీద. సూర్యుడెటు నుండి వస్తున్నాడో తెలియక పోయినా, నూతనోత్తేజం మాత్రం మనసునీ శరీరాన్ని ఒక్కసారిగా ఆవహిస్తుంది. రాలిన ఆకుల్ని తుడిచే చీపురు ధ్వనిలో కూడా ఏదో లయ వినిపిస్తుంటుంది. ఇక అప్పడప్పుడే తెరిచే టీ కొట్లోనో, ఓ మూలనున్న పూరి గుడిసెలోనో పొయ్యి ముట్టిస్తే, ఆ వాసన మత్తు అంతా ఇంతా కాదు. అడుగులో అడుగేసుకుంటూ, చేతిలో చేయిని జాగ్రత్తగా పట్టుకుంటూ నడిచే వృద్ధ జంటల నుండీ, క్రమశిక్షణగా కవాత్తు చేస్తున్నట్టు పరుగు తీసే మిలిటరీ జవాన్లు వరకూ అందరి నడకలో సూర్యుడూ కలుస్తాడు. చదువుల బరువులు చిరునవ్వులతో మోస్తూ కోచింగ్ లకు వెళ్ళే యువత. చీకటిని సైతం బేఖాతరని చీల్చుకు వచ్చే బస్సుల్లో డ్రైవరుకీ, కండెక్టరికీ అప్పుడే రోజులో కొంత భాగం అయ్యిపోయ్యుంటుంది. కానీ హైద్ అంటే గుర్తు రావాల్సింది, అస్తవ్యస్తమైన ట్రాఫిక్కూ, గతుకుల రోడ్లూ, అరకొర రవాణా సంస్థా కానీ, ఇలాంటి మానవ లిఖితమైన సౌదర్యం కాదులే! ఎవరికైనా చెప్తే “అవునా, ఆ హైద్ ఏ లోకంలో ఉంటుంది” అని వెటకరిస్తారు” అన్న ఆలోచనల్లో పడి లేస్తుంటే, “Hey, Dreamy! Let’s go” అన్న పిలుపు విని సూర్యుడినో సారి మళ్ళీ కళ్ళారా చూసుకుని వెనక్కి తిరిగాను.  

అలా కన్యాకుమారిలో ఒక నిశీ, నిశాంత వేళ ఈ పూర్ణిమ! ఎందుకో ఇప్పుడీ నిశీలో ఇలా ఊసులాడడం!?