పుస్తకం.నెట్‍తో రెండో ఏడాది..పండగే పండగ!

“నా పేరు పూర్ణిమ.” అన్న వాక్యం పూర్తి కాకుండనే, “నాతో చాలా కొంచెం బోలెడు జాగ్రత్త!” అని కూడా విన్నవించుకుంటాను. అయిననూ, ప్రాక్టీసు లేకుండా బౌన్సీ వికెట్ల మీద చేతులెత్తేసే టీంలు టాస్‍నూ, పిచ్‍లనూ ఆడిపోసుకున్నట్టు, నన్నూ అంటుంటారు.

ఏదో సైటు మొదలెట్టామా? పెట్టాక, ఏదో కొత్త బులబాటం కాబట్టి ఆరంభశూరత్వం ప్రదర్శించామా? ఆ మాత్రం దానికే నా ఫ్రెండొకడు, “పుస్తకంని అడ్డం పెట్టుకొని పండగ చేసుకుంటున్నావు కదా!” అన్నాడు.

సరే ఆ మాటను నేనెందుకు తప్పని నిరూపించడమని, పుస్తకం రెండో ఏడాదిలో కూడా విజృభించాను. పుస్తకం.నెట్‍కు కలిగిన పురోగతిని లెక్కల్లోనూ, అందరి మాటల్లోనూ లెక్కేసుకోవచ్చునేమో గాని, ఈ ఏడాది పుస్తక పరంగా మాకు కలిగిన అనుభవాలు అన్నీ, ఇన్నీ కాదు. “వురేయ్య్ దేవుడా! ఎవరి సీన్లు ఎవరికిచ్చావో, ఓ సారి చూసుకో. నిజం కలలా ఉన్నప్పుడు, మేల్కోవాల్సి వచ్చినప్పుడు చాలా దారుణంగా ఉంటుంది. అట్లాంటి పాపం చేయకు.” అని అరవాలనిపించేంత అబ్బురాలు జరిగాయి.

దేవుడు వరమందిస్తే…

దేవుళ్ళ సాక్షాత్కారం సాధ్యమేననీ, అలా కనిపించినప్పుడు చేతులు జోడించి, ఆపకుండా అప్పటిదాకా నేర్చుకున్న పజ్జాలూ, శ్లోకాలూ గట్రా గుక్క తిప్పుకోకుండా అప్పజెప్పేసి, “ఏం వరం కావాలో కోరుకో నాయనా!” అననగానే అడిగేసుకోవచ్చునని, బోలెడు తెలుగు సినిమాల్లో చూసాను. సినిమాల్లో చూపే అనేక విషయాల్లానే ఇదీ ఉత్తిత్తిదే. నిజంగా, మన దేవుళ్ళని చూసే అవకాశం వచ్చినప్పుడు, నోరెండిపోతుంది, చేతులు వాతంటవే నలుపుడు కార్యక్రమం పెట్టుకుంటాయి. నిద్రపట్టదు. ఊపిరాడదు. పట్టలేనంత దుఃఖం వస్తే ఏడ్వచ్చు. భరించలేని ఆనందం వస్తే మాత్రం ఏం చేయాలో తోచి చావదు.

కొన్ని వేల క్షణాలను ఉత్కఠంగా ఈదుతూ, అసలైన తీరం చేరుకున్నాక, సాక్షాత్తూ వారే ఎదురుగా కూర్చున్నాక, నోటి నుండి వెలువడే తొలి పలుకులు;

“నాకేం అర్థం కావటం లేదు. ఏం మాట్లాడాలో, ఎలా మాట్లాడాలో తెలీటం లేదు. నాక్కాస్త సమయం కావాలి.”

కొన్ని నిముషాల తర్వాత అంతా మామూలయ్యిపోతుంది. ఎవరో మనకి బాగా తెల్సిన వాళ్ళతో మాట్లాడుతున్నట్టు అనిపిస్తుంది. కొన్ని గంటలు పోయాక, అదో సర్వసాధారమైన విషయమైనట్టూ, చిన్నప్పటి నుండీ అక్కడే ఆడుకున్నట్టూ అనిపించేలా గడిచాయి.

పేరుప్రఖ్యాతలు కొంత మందికి ఉత్త పుణ్యానికి వస్తాయి. కొందరికి తమ నైపుణ్యం కారణంగా వస్తాయి. చాలా మంది వాటిని మోయటానికి నానా తిప్పలు పడతారు – పెడతారు. “మీరు ఎందుకూ పనికిరారోచ్!” అన్న ఫీలింగ్ అవతలి వాళ్ళల్లో కల్పిస్తేగాని వీళ్ళకి గొప్పన్న ఫీలింగ్ రాదు. అలాంటిది, తెలుగువారి హృదయాల్లో విశిష్టస్థాయి అందుకున్న బాపూ-రమణ అంటే గుండె చేసిన హోరుని నేటి సంగీత దర్శకులు కూడా కొట్టలేరు.

బాపూ అంటే ప్రముఖ చిత్రకారుడూ, సినీ దర్శకుడూ, రమణ అంటే ప్రఖ్యాత తెలుగు రచయిత అన్న factsని ఇప్పుడు గుర్తుచేసుకోవాల్సి వస్తుంది. వాళ్ళతో ఉన్నంత సేపూ బాపూ-రమణ, ది మనుషులను చూశాము. వాళ్ళ గొప్పతనం వారికీ బరువు కాదు, మాకూ అవ్వలేదు. హాయిగా, సరదాగా గడిచిపోయాయి. ఇద్దరి పుస్తకప్రియులతో మాట్లాడినట్టు ఉందే కాని, గొప్పన్న వాళ్ళతో మాట్లాడినట్టు అనిపించలేదు.

వాళ్ళ లైబ్రరీల్లో, ఐస్‍క్రీం షాపుల్లో వదిలేయబడ్డ చిన్నపిల్లల్లా ఆడుకున్నాం. బాపూ గారికి ఓ పుస్తకం తీసుకెళ్తే, “ఏం పుస్తకం ఇదీ?!” అంటూ తెరచి, పేజీలు తిప్పుతున్నప్పుడు ఆయన కళ్ళల్లో మెరిసిన కాంతిని, నేనూ, సౌమ్య ఒక జీవితకాలం దాచుకుంటాం. బాపూగారని కాదు, అసలో వ్యక్తి ఒక పుస్తకాన్ని చూస్తే వజ్రవైఢూర్యాలను చూస్తున్నప్పుడు, వాటి కాంతి కళ్ళల్లో ప్రతిబింబించినంతగా ఆ కళ్ళు  మెరిస్తే, is it not a moment to be photographed in mind, forever?

అదృష్టం, విత్ ఫెవికాల్..

“ఏంటసలు? మనకి అదృష్టం దరిద్రం పట్టినట్టు పట్టింది? ఏంటమ్మాయ్య్ అసలు” అని సౌమ్య మదనపల్లి వీధిలో గింజుకుంది. ఏం చెప్తాం? ఒక ప్రముఖ చరిత్ర పరిశోధకురాలు మాతో మాట్లాడానికి అంగీకరించి, మాకు మూడు గంటల సమయం కేటాయించి, బోలెడు కబుర్లు చెప్పి, “మీరు నాతో కల్సి భోంచేస్తే కాని, నేను చెయ్యను!” అని మాతో కల్సి తిని, బయలుదేరినప్పుడు వీధిలోకి వచ్చి, ఆటో ఎక్కించే అదృష్టం కలిగితే ఇంకేమనుకోడానికి మిగులుతుంది? అసలు ఆవిడ ఎంత ఘనత వహించిన వ్యక్తి అన్నది పూర్తిగా వేరే కథ, మమల్ని ఆదరించిన తీరు, ఆప్యాయతగా చూసుకున్న విధానం.. వావ్! అలానే, శ్రీదేవి ముళ్ళపూడి గారు కూడా మమల్ని ఆదరించిన తీరు గురించి ఎంత చెప్పినా తక్కువే!

చిట్టిపొట్టి ఆనందాలు..

కొత్తపల్లి, మంచి పుస్తకం వాళ్ళ గురించి తెల్సుకున్నప్పుడు నాకు goosebumps కలిగాయి. ఏదైనా చేయడానికి ప్రతికూలాంశాలను భూతద్దంలో చూపి భయపెడతారు గాని, ఉన్న పరిమితులకు లోబడి నెరిపే కార్యక్రమాలు ఎంతటి తృప్తికరమైన విజయాలను సాధించగలరని మరో సారి చూపించారు.

వైదేహిగారి నాన్నగారి పుస్తకం ఆవిష్కరణ సభలో నేనూ, సౌమ్య పలకరించబడ్డ విధానం తల్చుకుంటుంటే ఉబ్బితబ్బవుతూ ఉంటాను. అలానే, రానారె గారి పెళ్ళిలో మాకివ్వబడ్డ రిసెప్షన్ కూడా.

కల్తీలేని బడాయండయ్య..

ఇప్పుడవన్నీ చెప్పుకుంటూ పోతే, “బడాయి కాకపోతేనూ..” అన్న సన్నాయి నొక్కులు వినిపించక మానవు. “అసలు పుస్తకం.నెట్ ఊడపీకింది ఏంటట? ఓ నలుగురు కల్సి చేతకాని రాతలు రాయడానికే విర్రవీగపోవడమేనా?!” అన్న విమర్శలు కూడా కర్ణాకర్ణిగా వినిపిస్తాయి. అందుకని, ఈ పోస్ట్ రాయడమనే ఉద్దేశ్యాన్ని విరమించుకుందామనుకున్నాను.

అప్పుడే బ్లాగులకున్న నిర్వచనం గుర్తొచ్చింది. బ్లాగులనగా వ్యక్తిగత అభిప్రాయ వేదిక. అనగా, రోడ్డు మీద కనబడ్డ అమ్మాయి అంగాంగ వర్ణన, భేధాభిప్రాయాలు కలిగినప్పుడు “వారి మొహం. వారు చేతగానివాళ్ళు, పరమ మూర్ఖులు” అని స్టేట్మెంట్లు ఇవ్వటం, మనకు నచ్చనివి చెప్పినప్పుడు “అలాక్కాదు, ఇదిగో ఇలా..” అని ఫీస్ లేకుండా కోచింగ్లు ఇవ్వటం అన్నమాట. కనీసం ఇప్పటికైనా నా బ్లాగునూ ఆ నిర్వచనానికి అనుగుణంగా మార్చాలన్నదే కొత్త ఏడాది తీర్మానం.

అందుకని, నేను కాసేపు, నిఖార్సైన బడాయి పోయినా, ప్రత్యేకంగా వచ్చే నష్టం లేదు. మహా అయితే, కొందరి చేయితిరిగిన వాళ్ళు మూతులు కూడా తిరుగుతాయి.

ఇక ఇప్పుడు కొన్ని కామెడి బిట్స్..

(కామెడి బిట్స్ = మా ఆఫీసులో కాఫీ బ్రేకని పొద్దున్న పదకొండింటికి సమావేశం ఏర్పాటు ఉంటుంది. ఉన్న ఐదారుగురిలో ఎవళ్ళో ఒకళ్ళని ఏవో చిన్నా చితకా కష్టాలుంటాయి. అవి మాతో పంచుకుంటున్నప్పుడు, విని ఊరుకోకుండా.. నవ్వి పెడుతూ ఉంటాం. నవ్వు infectious కదా, ఆళ్ళూ నవ్వేస్తారు, ఏడ్వలేక. )

సరస్పతి తోడు.. పుసతకాలంటే?
పరుచూరిగారి పుణ్యమా అని ఎపి ఆర్కైవ్స్, ఓరియంటల్ మాన్యుస్రిప్ట్స్ ఆఫీసులకు ట్రిప్పులు వేశాం. ఎపి ఆర్కైవ్స్ వారు, సాదరంగా ఆహ్వానించి ఆదరించారు. ఆ రంగు కళ్ళద్దాలు పెట్టుకొని ఓ.యూలోని మాన్యుస్ర్కిప్ట్స్ వారి దగ్గరకు వెళ్ళాం.

“అయ్యా.. ఫలానా ఎక్కడ…. ” అనగానే వేలు ఓ వైపుకి చూపిస్తుంది. అక్కడికి పోయి, “అమ్మా… ఫలానా..” అంటాం. ఆ వేలు మరో వైపుకి. “అయ్యా / అమ్మా..” అంటాం, “చెయ్యి ఖాళీ లేద”ంటారు. “అది కాదండి.. మరేమో.. ఫలానా ఎక్కడ…” అంటాం. మళ్ళీ వేలు, మళ్ళీ వైపు. అలా కిందకీ పైకీ, వెనక్కీ ముందుకీ, బయటకీ లోపలకీ ఫాస్ట్ ఫార్వాడ్ లో ఊహించుకోండి. తిరిగి తిరిగి మొదలెట్టిన చోటికే వస్తాం.

పుస్తకాలకు సంబంధించిన పనులు చేస్తూ కూడా, పుస్తకాల పేరెత్తగానే దిక్కులు చూసే స్టాఫ్ అంటే, సౌమ్యకి పరమ మంట. తిట్టుకుంటూ ఉంటుంది. నేను నా శాయశక్తులా నవ్విపెడుతుంటాను, తిట్లకి తాళం అన్నమాట!

బిగ్ బాస్? 😛

“నేను పూర్ణిమ, ఫలానా పుస్తకం.నెట్ అనీ..” అని నేను చెప్తుండగానే, అవతలి వైపు నున్న వ్యక్తి, “తెల్సునండి.. అది ఫలానా వారిది కదా? మీరు వారి కింద పనిజేస్తారా?” అని అడిగింజుకుంటున్నప్పటి నవ్వు కన్నా, “హే.. ఇది చెప్పలేదు కదూ.. ” అని తెల్సిన వాళ్ళకి చెప్పినప్పుడు వచ్చిన నవ్వు! ఆహా!

నేరం నీది కాదు.. ప్రేమది..
నాకు కాఫ్కా అంటే ఇష్టం. ఆయన రచనలంటే ఇష్టం. కాల్పనిక సాహిత్యం ఎంతగా ఇష్టమో, ఆయన లెటర్స్, డైరీస్ నన్ను ఎంత ఇబ్బంది పెట్టినా, కలవరపెట్టినా అంతే ఇదిగా చదువుకుంటూ ఉంటాను. ఒక వ్యక్తిగా కాఫ్కాతో నాకు సవాలక్ష సమస్యలున్నాయి. అయినా, మేమిద్దరం ఒకటే కాలానికి సంబంధించినవారం కాదు కాబట్టి, మా మీద ఏదో బంధాన్ని నిర్వర్తించే బాధ్యత లేదు కాబట్టి, ఆ సవాలక్ష సమస్యలకూ అస్తిత్వం లేదు. అందుకని ఎంచక్కా, ఆ రచనల్ను చదివేసుకొని కాలం గడిపేస్తాను.

ఆయన రాసిన “మెటమార్ఫసిస్” అన్న కథ నాకు బాగా నచ్చిన కథల్లో ఒకటి. నాకు చాలా దగ్గరైన కథ. దీన్ని మొదటిసారి చదివినప్పుడు ఉత్సాహంగా నా ఫ్రెండుకు ఈ కథ పరిచయం చేశాను. ఓ వారం తర్వాత, ఆ కథ చదివిన ఫ్రెండ్ అన్న మాటలు, “ఏముంది అసలా కథలో? టైం వేస్ట్! అసలు, ఆ కథ నచ్చడానికి ఒక్క కారణం చెప్పు! కామెడి కాకపోతే.. నువ్వు ఓహో, ఆహా అన్నావ్ అని చదివా!” అని అన్నాడు.

ఆ మాటలు వినగానే నా కాళ్ళ కింద భూమి కంపించలేదు. నా ఎదురుగా ఉన్న మానిటర్‍ని బద్దలుగొట్టాలనిపించలేదు. నా గుండె పగిలిపోలేదు. “నిన్ను చంపేస్తాన్రోయ్య్” అని వాడి కాలర్ పట్టుకోవాలనిపించలేదు. ఇప్పటికీ, నేను “కాఫ్కా” అననగానే, వాడు నన్ను చూసి వెక్కిరిస్తున్నట్టు నవ్వుతాడు. అందుకని “నువ్వు నా స్నేహితుడివి కావు!” అని చెప్పాలనిపించలేదు.

కాని హాలీ రాసిన చివరకు మిగిలేది? కి వచ్చిన స్పందనలు చూశాక, నేనెంత తప్పు చేశానో అర్థమయ్యింది. అసలు సరైన పీనల్ కోడ్లు లేవుగాని, అది వేసినందుకు గానూ మాకు ఉరి శిక్ష అమలు పరిచేవారనుకుంట.

అంటే, ఎవరన్నా మనుషులని అనేటప్పుడు, “మీ మొహం తగలెయ్య.. మీరూ, మీ వెధవాయితనం” అని అనీ అన్నట్టు అనాలి. మనుషుల మీద సెటైర్లు వేయచ్చు. ఎందుకనగా, మనుషులకి sense of humour ఉంటుంది కనుక.

“ఈ రచన పరమ నీచ నికృష్ఠపు రచన” అన్నట్టు రాస్తే ఫర్వాలేదు గాని, “హిహిహి.. ఈ రచన, ఒక తెలుగు సినిమాను తలపించింది.” అని రాయడం ఎంత అవమానకరం.. (సినిమాకా? అని అడక్కూడదు మీరు!) పుస్తకాల మీద సెటైర్లు వేయరాదు. కరెష్టు.. పుస్తకాలకు సెన్సాఫ్ హ్యూమర్ ఉండదు కదా మరి. పుస్తకాలు చదివేవారికి ఉంటుందనుకోండి.. కాని, పుస్తకాలని ప్రేమించేవారికి ఉండదండి. భలే! భలే! మీరు అసాధ్యలు బాబోయ్.. ప్రేమ గుడ్డిది కదా! అని ఎంత ఠక్కున చెప్పేసారు.  అదన్న మాట సంగతి! ఏదో పుణ్యాత్ములు, “ఓహ్.. నీకు చదవడమే రాదు.” అంటూ, క్యాట్ ఎగ్జామ్ కోచింగ్ సెంటర్ పెట్టినవాడు, విద్యార్థులకు ముందుగా “ఎ”, “బి”, “సి” లను గుర్తుపెట్టడానికి, పలకలిచ్చి దిద్దించిన అమృతం సీరియల్‍లో ఎపిసోడ్ తలపించే విధంగా, పెద్దోళ్ళ ట్రైనింగ్లు ఇచ్చారు కాబట్టి సరిపోయింది గాని, లేకుంటేనా?

చదువర్లందు పుస్తకప్రేమికులు వేరయా! వీళ్ళేది చేసినా ఆ ప్రేమ కారణంగానే! వీరు తక్క ఎవరేం చేసినా, అది పనీపాటా లేక చేయటమన్న మాట!

తెలుగు సాహిత్యం కేరాఫ్..

ఇహ తెలుగు సాహిత్యపు బాగోగులను భుజాన వేసుకోవటం చాలా తేలిక! మీకు ఓపికుంటే చెప్పండి.. పెద్దగా చెయ్యాల్సిందేమీ ఉండదు. మీకు వాగ్పటిమ ఉండాలి. ఆ తర్వాత వ్యంగ్యం, నిష్ఠూరం మీ శైలి అవ్వాలి. ఊరుకూరికే పాతను పొగడాలి. కొత్తను తెగడాలి. ఇందులో సబ్సిడీ ఏంటంటే, మీకు నచ్చినవాళ్ళు ఉంటే, మీరు వారి భజన చేసుకోవచ్చును. తక్కిన వాళ్ళల్లో, ఎక్కడైనా ఎప్పుడైనా ఎవ్వళ్ళైనా బిక్కుబిక్కుమంటూ తెలుగు కథో, తెలుగు కాకరకాయో అని అనీ అనగానే, మీరు ఉరిమి ఉరిమి మంగళం మీద కాక, అక్కడే పడాలి. హంతే! అప్పుడప్పుడూ నోరూరుకోని వారు తగులుకున్నా, “అబ్బే.. మీరెవరో నాకు తెలీదు!” అని తప్పేసుకోవచ్చు.

తిరుగుళ్ళు-తిరనాళ్ళు..

చెన్నై, బెంగళూరు, మదనపల్లి, తిరుపతుల్లో బాగా తిరిగాము. “పుస్తకం.నెట్ పనులూ..” అనగానే ఎగాదిగా చూసిన ఇంట్లోవాళ్ళూ, స్నేహితులూ ఇప్పుడు, “సరే.. ఇదో రకం పిచ్చి” అననుకొని “క్షేమంగా వెళ్ళి, లాభంగా రా!” అంటున్నారు. కొందరేమో, మా బాగోగుల కన్నా, మేం కలవబోయే వారి బాగోగుల గురించి కలవరపడుతూ ఉంటారనుకోండి.  ఏ ఊరెళ్ళినా కడుపునిండా తిండి పెట్టి, హాయిగా నిద్రపోవటానికి వీలుగా ఏర్పాట్లు చేయడమే కాక, మా ప్రయోజనాల దృష్టిలో ఉంచుకొని ఎవరెవర్ని కలిస్తే బాగుంటుందో, ఏయే ప్రదేశాలకు వెళ్ళాలో సూచించేవాళ్ళూ… అదృష్టం కాకపోతే ఏమిటిది?

పనిలేక చేస్తున్న పనులివి అని కొందరు తీర్మానించేసినా, “ఆఫీసులో పని! కాస్త ఈ ఆర్టికల్ టైపు చేసిస్తావా?”, “పుస్తకంలో వేయడానికి ఆర్టికల్స్ లేవు, మీకేమన్నా రాయడానికి వీలు పడుతుందా?”, “రేపు ఊరెళ్తున్నా. ఇవ్వాళ వంట్లో బాలేదు. అక్కడికెళ్ళి, అది తెచ్చిపెట్టాలి.” – ఇలా అడిగీ అడగ్గానే సాయం చేసే స్నేహితులు. గంటలకొద్దీ లాప్‍టాప్ మీదున్నా విసుక్కోని ఇంట్లో వాళ్ళు.

రాండీ హెడ్‍ఫేక్ ఫిలాసఫీలో చెప్పుకుంటే, పుస్తకాల గురించి తెల్సుకునే మహత్తర అవకాశం, మంచి మంచి వ్యాసాలను ముందే చదివే అవకాశం, కొంచెం టైం మానేజ్‍మెంట్, బొలెడంత ఫన్, కొత్త ప్రదేశాలు, కొత్త మనుషులు, కొన్ని ఇబ్బందులూ, కాస్త విసుగూ, అలసట.. కాని బోలెడంత హాయి. ఇదీ నా ప్రస్థానం పుస్తకంలో ఈ ఏడాది.

ఇదీ నేను చేసుకున్న పండుగ! హమ్మ్.. ఇది చదివి నా ఫ్రెండ్ ఏమంటాడో? చూద్దాం! 🙂

వేటూరి గారి, “ప్రాప్తమనుకో ఈ క్షణమే బతుకులాగా. పండెననుకో ఈ బతుకే మనసు తీరా” నాకు తారకమంత్రం కాబట్టి, మున్ముందు ఎలా ఉన్నా, ఇప్పటికి ఇన్ని అమూల్యమైన క్షణాలు నా ఖాతాలో వచ్చినందుకు, వాటిని నాతో పంచుకున్నందుకూ అందరికీ కృతజ్ఞతలు.

నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు!

Sowmya’s post here.

Pustakam.net’s recap post here.